خانه ام آبیست دیوار روبرو تاریک و پشت سرم آبی هر صبح وقتی یک چشم باز میکنم و چشم دیگرم در

بالش خاکستری زیر سرم فرو رفته است تنها تا فرصت طلوع خورشید رد قلم هایت را بر دیوار رو به رو میبینم

انگار با جزر و مد دریا روز هایی که دیوار آبی را رنگ میزدی زنده میشود سر برمیگردانی صورتت پر از نقطه های

آبی و لبخند گوشه لبانت سرد است وسط تابستان نزدیک غروب اتاق آبی خالی من رو به پنجره مقابل باد نشسته

بودم تصویری خام از حضورت آنی بود و آنی دیگر نبود گفتی نرفته ها را باید رفت خندیدم و با خود گفتم کدام نرفته

را خواستم بگویم من که با تو تمام بودنم را رفته ام اما نگفتم گفتی آخر در سکوتت حل میشوم تنها میروم تنها

میشوم ما که تنها نبودیم تو بودی من دیوار آبی اما نگفتم قلمویی که به دست داشتی چالاک به دیوار کشیدی

خورده های رنگ صورتت پاشید بلند خندیدی گفتی نگاه کن مثل همین رنگ ها به دیوار پاشیده میشوم باز هیچ نگفتم

تنها نگاهت کردم تو مرا از بر بودی گفتی فرصت گفتن کم است و فرصت دیدن در خیال تا ابد قلمو از حرکت ماند رنگ

آبی از دیوار سرازیر شد چشمانت میدوید و رد رنگ را دنبال میکرد مثل من که رد چشمانت را روز ها دویده بودم ستاره