یکی از این آدما یه شب دعاش می گیره
یکی از همین شبایی که شب تقدیره
یه دل شکسته یک گوشه این شهر صداش
می رسه تا آسمونا چه دامنگیره
غروبا چه حالی داره
این فضا چه حالی داره
که برای گریه کردن
یه هوا یه حالی داره
غروبا ببین هوا رو
گریه های بی صدا رو
یه نفر بی خوابه تا سحر
هی بی تاب یه سفر
بی تاب شنیدن یه خبر
تا سحر یه دعا که داره اثر
این همه دستایی که منتظر بارونه
یکی اون بالا نشسته که خودش می دونه
می دونه کاریه که فقط خودش می تونه
دستای خالی رو خالی بر نمی گردونه