مثِ آبی که میریزه واسه جمع کردنش دیره

دلی که بشکنه هیچوقت دیگه آروم نمیگیره

تا وقتی که خدایی هست رفیقِ راهِ من باشه

تو هر جایی زمین خوردی شاید از آهِ من باشه

به غیرِ از عشق و آرامش چه احساسی بهت دادم

که حقم جایِ خالیته بازم دستام میلرزن

بازم به گریه افتادم مگه دیوونه حالیته

ببین هم پایِ این رگبار دارم توو کوچه میبارم

تمومِ لجظه هامونو باید زنده نگه دارم

فقط خوابِ تو میتونه توو شب هایی که بارونه

یه مردِ سخت و مغرورو به خاکستر بنشونه